Omdat onderwijs écht helpt
Onze school houdt ieder jaar een kerstactie. Bij deze kerstactie halen we geld op voor de organisatie Edukans. We hebben dit jaar rond de € 22.000 opgehaald. Dit bedrag wordt door de overheid verdubbeld.
Alle leerlingen moet zich inzetten om geld in te zamelen. Zij doen dit op verschillende manieren. Sommige klassen verkopen lekkernijen op de markt, andere leerlingen rennen de benen onder hun lijf vandaan en anderen kijken 24uur lang televisie series.
We doen dit natuurlijk niet voor niets en willen ook graag weten dat het nut heeft.
Daarom mogen leerlingen van 4-vwo, 4-havo en 5-vwo solliciteren om met Edukans naar een ontwikkelingsland te gaan, dit jaar was dat Kenia. Na een aantal sollicitatierondes ben ik uitgekozen om naar Kenia te gaan.
Voorbereidingen en kennismakingen
Je gaat natuurlijk niet zonder voorbereidingen en kennismaking naar Kenia. Daarom werd er een kennismakingsweekend georganiseerd. Op deze manier leerden we elkaar kennen en ons konden voorbereiden op wat we zouden meemaken. We waren namelijk met ongeveer 70 leerlingen van allemaal verschillende scholen. Ook werd er nog een trainingsdag georganiseerd, zodat iedereen volledig bekend was met zijn functie. Op de reis heeft iedereen een functie. In totaal zijn er vier functies: schrijver, fotograaf, radioverslaggever en presentatrice voor de camera (dat was ik).
Op weg naar Kenia
Het is zover, de woensdagochtend na carnaval, sta ik op Schiphol. Na het afscheid nemen gaan we inchecken en acht uur later staan we in Nairobi, de hoofdstad van Kenia. Het is al elf uur ’s avonds en als we op onze slaapplek aankomen, gaan we meteen naar bed. We weten namelijk dat we de volgende dag in de sloppenwijken beginnen.
Onwerkelijkheid in de sloppenwijken
We beginnen op een basisschool in de sloppenwijken. Nadat we een les hebben gevolgd, gaan we met de kinderen naar huis. We lopen midden door de sloppenwijken en wat krijgen we veel bekijks. Zij zien natuurlijk niet iedere dag zoveel blanke studenten en wij zien niet iedere dag sloppenwijken. Als we in het ‘huisje’ zijn ben ik sprakeloos. Wat moet je aan ze vragen? Op dat moment voelde ik me schuldig, voor alles wat ik had. Zij leefden met z’n 5en in een huis nog kleiner dan mijn slaapkamer.
Overal in de sloppenwijken liepen kinderen achter ons aan. Als je vroeg waar ze woonde, konden ze je meestal niet verstaan, omdat ze geen onderwijs hebben gevolgd. We liepen een heuveltje op en keken om ons heen. Alleen maar sloppenhuizen, zover je kon kijken, en overal kinderen die aan het spelen waren in het afval. Het was verschrikkelijk, maar tegelijkertijd zo onwerkelijk. Wij zijn in totaal twee dagen in de sloppenwijken geweest, zij leven er 365 dagen.
Terug in de prehistorie
Op onze reis hebben we ook nog mee gedaan aan een processie en een kerkdienst. Verder hebben we scholen bezocht en vooral veel contact gehad met leeftijdsgenoten. Het was heel raar om een gesprek te voeren met iemand van jouw leeftijd, maar een hele andere leefwereld. De laatste drie dagen zijn we ook nog naar een nomadenstam geweest, de Samburu. Zij leven nog heel primitief: in hutjes met vee eromheen. Onderwijs is daar erg belangrijk, omdat zij nog niet veel kennis hebben van bijvoorbeeld medische zaken.
98% van de kinderen, jongens en meisjes worden nog besneden en dat moet gestopt worden. Dankzij Edukans zijn er in het Samburu district nu twee klaslokalen gebouwd, zodat de jongste kinderen al naar school kunnen.
Ik ben dankbaar dat ik al deze bijzondere mensen heb mogen ontmoeten, dat ik ook deze kant van de wereld heb gezien en ik zal het nooit vergeten!
Ilse van Tiel
uit Zeeland
Geen opmerkingen:
Een reactie posten